ေမတၱာစစ္သည္ေတာ္

အရွင္ဆႏၵာဓိက (နတ္မွီေတာရ)

မတ္လ ၁၇၊ ၂၀၁၃

တစ္ခ်ိန္က ဂ်ပန္စစ္တပ္ရဲ႕ တပ္ဖြဲ႕တစ္ခု စစ္ေလ့က်င့္ခန္းလုပ္ဖုိ႔ ေနရာရွာလုိက္တဲ့အခါ  ဆရာေတာ္ “ဂတ္ဆန္” ရဲ႕ ေက်ာင္းကုိ ေရြးခ်ယ္လုိက္ၾကတယ္လုိ႔ ဆုိတယ္။

အမ်ားအားျဖင့္ေတာ့ “ဇင္” ဘုန္းေတာ္ႀကီးေတြဆုိတာ အသားစား ေရွာင္ၾကဥ္ၾကတာျဖစ္လုိ႔  ေက်ာင္းထဲ ေရာက္လာတဲ့ စစ္ဗုိလ္၊ စစ္သားေတြ အသားဟင္းခ်က္စားမွာကုိ လုိလားဟန္ မတူပါဘူး။ ဒါေၾကာင့္လည္း ဆရာေတာ္  “ဂတ္ဆန္”က သူ႔စားဖုိ ေခ်ာင္သမားကုိ စစ္ဗိုလ္စစ္သားေတြ ေက်ာင္းထဲမွာ စခန္းခ်ခုိက္ စားမယ့္ အစားအစာအျဖစ္ အသားမပါတဲ့ သက္သတ္လြတ္ ခ်က္စားၾကဖုိ႔ အေျပာခုိင္းလုိက္ပါတယ္။

ဒီေတာ့ စစ္သားေတြက အသားစုံစားၾကသူမ်ားျဖစ္လုိ႔ ဆရာေတာ္အေပၚ မေက်မနပ္ ျဖစ္လာၾကတယ္။ ဆရာေတာ္ စကားကုိ နားမေထာင္ႏုိင္ေၾကာင္း ေျပာၾကဆုိၾကရင္း စစ္ဗိုလ္တစ္ေယာက္ ဆရာေတာ္ထံ ေရာက္လာၿပီး “ကုိယ္ေတာ္ တပည့္ေတာ္တုိ႔ကို ဘယ္လုိလူေတြ ထင္ေနလဲ။ တပည့္ေတာ္တုိ႔က တုိင္းျပည္အတြက္ အသက္ကုိ လွဴထားတဲ့ စစ္သားေတြ၊ စစ္သားဆုိတာ အားရွိေအာင္ေတာ့ စားရမွာပဲ။ ဆရာေတာ္အေနနဲ႔ ဟုိဟာ မစားနဲ႔၊ ဒီဟာ မစားနဲ႔ဆုိၿပီး ပိတ္ပင္ဖုိ႔ မလုိဘူး ထင္တယ္” လုိ႔ သာမန္ေလသံမ်ဳိး မဟုတ္ဘဲ ရန္ေထာင္သံေလးစြက္ၿပီး ေျပာလုိက္တယ္။

ဆရာေတာ္ “ဂတ္ဆန္” ကလည္း ခက္ထန္ထန္ ျပန္ေျပာလုိက္ပုံက “မင္းတုိ႔ကေရာ တုိ႔ကုိ ဘယ္လုိပုဂၢဳိလ္ေတြလုိ႔ ထင္ေနၾကလဲ။ ေအး ငါတုိ႔က သတၱ၀ါ အားလုံးကုိ ဒုကၡတြင္းက ကယ္တင္ဖုိ႔ ႀကဳိးစားေနၾကတဲ့ ေမတၱာရွင္စစ္သားေတြကြ”တဲ့။

အေၾကာင္းအရာ အျဖစ္အပ်က္ကေတာ့ ခပ္တုိတုိပါပဲ။ ဒါနဲ႔စပ္ၿပီး ၁၉၈၈ ေလာက္ကစလုိ႔ က်ဳပ္စဥ္းစားမိတာကုိ ေျပာျပ ခ်င္တယ္။ စိတ္ကူးေတာ့ စိတ္ကူးပဲ။ လက္ေတြ႕မွာ ျဖစ္ႏုိင္တာေတြ၊ ျဖစ္ေနတာေတြ ရွိေနခဲ့ဖူးပါတယ္။

ဥပမာ ခပ္က်ဥ္းက်ဥ္း လမ္းေၾကာင္းတစ္ခုေပၚမွာ အေရွ႕ဘက္က လာတဲ့လူနဲ႔ အေနာက္ဘက္က လာတဲ့လူ ႏွစ္ေယာက္သား  ထိပ္တုိက္ေတြ႕ဆုံၾကၿပီ ဆုိပါေတာ့။ တစ္ေယာက္က မုခ် ေဘးဖဲ့ေရွာင္ေပးရေတာ့မယ္။ ေရွာင္ေပးတဲ့သူက လမ္းေခ်ာကုိ စြန္႔ၿပီး ခေရာင္းေပၚကုိ ေရာက္သြားေတာ့မယ္။ အေရွ႕ဘက္ကလူမွာ ဘာမွမပါ လက္ဗလာခ်ည္းရယ္၊ အေနာက္ဘက္ လူရဲ႕လက္ထဲမွာ တုတ္တုိတစ္ေခ်ာင္းပါလာတယ္။ သူတုိ႔ႏွစ္ေယာက္ သူေရွာင္ ကုိယ္ေရွာင္ ျငင္းခုံၾကၿပီဆုိရင္ ဘယ္သူပုိၿပီး ေလသံျပင္းမလဲ။ တုတ္ပါတဲ့ သူက ေအာ္ႀကီးဟစ္က်ယ္ လုပ္လာရင္ လက္ဗလာသမားက ေလ်ာ့ရေတာ့မွာ ေသခ်ာတယ္။ ဆုိၾကပါစုိ႔ တကယ္လုိ႔ အေရွ႕ဘက္က လူက ဓားထမ္းလာတယ္ဆုိရင္ တုတ္သမားက အေလ်ာ့ေပးရေတာ့မယ္။ ေနာက္တစ္ဆင့္ အေနာက္ဘက္က လူက ေသနတ္ႀကီးထမ္းလာတယ္ဆုိရင္ ဓားသမားခမ်ာ ေ၀းေ၀းက ေရွာင္ေတာ့မွာ ျဖစ္တယ္။ ဒါက အေသးစား သတၱ၀ါေလးေတြက အစ လက္နက္စၾကာရွင္ ႏုိင္ငံႀကီးေတြ အထိ က်င့္သုံးလာၾကတဲ့ အစဥ္အလာ ႀကီးလုိ ျဖစ္ေနတယ္။

ေနာက္တစ္မ်ဳိးက လက္နက္မပါတာခ်င္းတူရင္ ပါ၀ါသာသူက အႏုိင္ယူတတ္တာကုိ ေျပာၾကည့္လုိပါတယ္။ ဆယ္အိမ္ေခါင္းသားနဲ႔ ရြာသူႀကီးသား စက္ဘီးခ်င္း ထိပ္တုိက္ဆုံေနရင္ ဆယ္အိမ္ေခါင္းသား ဆင္းေရွာင္ေပးမွာ ျဖစ္ေလာက္တယ္။ ရြာသူႀကီးသားေလး ဆုိင္ကယ္စီးၿပီး ၿမဳိ႕ကုိတက္လာတဲ့အခါ ၿမဳိ႕နယ္မွဴးသားဆုိင္ကယ္နဲ႔ ၿငိၾကၿပီဆုိတဲ့အခါ မ်ဳိးက်ေတာ့ အေဖေတြရဲ႕ ပါ၀ါေတြ ပါလာမွာ ျဖစ္ပါတယ္။ ဆယ္အိမ္ေခါင္းသားအေပၚ အႏုိင္ယူခဲ့သမွ် ၿမဳိ႕နယ္မွဴး သားနဲ႔ေတြ႕ေတာ့ သူႀကီးသား အစြယ္က်ဳိးသြားမွာ ျဖစ္တယ္။ ဒါမ်ဳိးေတြက က်ဳပ္တုိ႔ဆီမွာ ေၾကာက္က်င့္ကုိ ပါေနၾကပါၿပီ။

လက္နက္အားကုိး အရွိန္အ၀ါအားကုိးနဲ႔ ကုိယ့္ထက္အားေသးသူ၊ ကုိယ့္ေအာက္ အရွိန္အ၀ါနိမ့္သူလုိ႔ ယူဆခံရတဲ့ လူေတြအေပၚ ၿခိမ္းေျခာက္၊ အႏုိင္က်င့္၊ ရသင့္တဲ့ အခြင့္အေရးထက္ပုိယူ၊ တျခားလူ႕အခြင့္အေရးကုိ ပိတ္ပင္ စတာေတြက လူ႔ေလာကရဲ႕ၿငိမ္းခ်မ္းသာယာမႈကုိ ႐ုပ္လုံးမေပၚႏုိင္ေအာင္ တစ္စစီ က်ဳိးပ်က္ဖုိ႔ ခ်ဳိးဖ်က္ေနၾကတာျဖစ္တယ္။ ေလာကကုိ အလွဆင္လုိတဲ့ တကယ့္ သတၱိခဲေတြကေတာ့ လက္နက္နဲ႔ အရွိန္အ၀ါကုိ တြန္းလွန္ၿပီး ေထာင္တန္းနဲ႔ အသက္စြန္႔ျခင္းဆုိတဲ့ ဆုလာဘ္ေတြကုိ ေပြ႕ပုိက္သြားၾကတာ ျဖစ္တယ္။

ဇာတ္လမ္းမွာ ပါ၀င္ၾကတဲ့ စစ္သားေတြနဲ႔ ဘုန္းေတာ္ႀကီး “ဂတ္ဆန္”ဆုိတာ ဂ်ပန္လူမ်ဳိးေတြပါ။ ဂ်ပန္စစ္သား ဆုိတာ တုိင္းျပည္နဲ႔လူမ်ဳိးကုိ ခ်စ္တဲ့ေနရာမွာ ဥစၥာစည္းစိမ္ေလာက္ မဆုိထားနဲ႔၊ အသက္ကုိေတာင္ စြန္႔ၿပီး ခ်စ္တဲ့ လူမ်ဳိးေတြပါ။ ကမၻာေပၚရွိ တျခားလူမ်ဳိးေတြ လုိက္မီဖုိ႔ဆုိတာ ခဲယဥ္းပါတယ္။

ဒါေၾကာင့္လည္း သူတုိ႔ရဲ႕ မ်ဳိးခ်စ္စိတ္ဓာတ္ကုိ ဂုဏ္ယူေျပာၾကားၾကတာျဖစ္လုိ႔ အျပစ္လုိ႔ ေျပာစရာ မလုိပါဘူး။

က်ဳပ္တုိ႔ဆီမွာလည္း နယ္ခ်ဲ႕နဲ႔ ဖက္ဆစ္ကုိ ေတာ္လွန္ခဲ့ၾကတဲ့အခ်ိန္က စစ္ဗုိလ္စစ္သားေတြရဲ႕ ႏုိင္ငံခ်စ္စိတ္ဆုိတာ ဂ်ပန္ေတြထက္ ပုိရင္သာ ပုိမယ္၊ မေလ်ာ့ဘူးဆုိတာေတာ့ ေသခ်ာတယ္။

ဘုန္းေတာ္ႀကီးေတြ ဆုိတာကေတာ့ ပုဂၢဳိလ္ေရး တြယ္တာမႈေတြကုိ စြန္႔လႊတ္ထားသလုိ သူတုိ႔ရဲ႕ ေမတၱာကုိလည္း နယ္ စည္းမျခား လႊတ္ေပးထားသူမ်ား ျဖစ္တယ္။ ဗုဒၶကုိယ္ေတာ္ျမတ္ ေမတၱသုတ္မွာ ေဟာခဲ့တာ ရွိပါတယ္။ “မိခင္သည္ တစ္ဦးတည္းေသာ ရင္ေသြးကုိ အသက္ရွင္မႈအတြက္ ေစာင့္ေရွာက္သကဲ့သုိ႔ ရဟန္းဆုိတာ ပရိမာဏျဖစ္တဲ့ ငါ့လူမ်ဳိး၊ ငါ့ႏုိင္ငံဆုိတဲ့ ကြက္ၾကည့္တာမ်ဳိး မျဖစ္ေစဘဲ အကန္႔အသတ္မဲ့ အပရိမာဏေမတၱာမ်ဳိးနဲ႔ သတၱ၀ါအားလုံးအေပၚ လႊမ္းၿခဳံတဲ့ ေမတၱာစိတ္ကုိ ပြားမ်ားရမယ္”တဲ့။

ဂ်ပန္စစ္သားက ဂ်ပန္လူမ်ဳိးကုိ ခ်စ္သလုိ၊ ဘုန္းေတာ္ႀကီး “ဂတ္ဆန္”ကလည္း မေလ်ာ့ေသာ ခ်စ္ျခင္းနဲ႔ ခ်စ္မွာပါ။ ဘုန္းေတာ္ႀကီးက သူ႔လူမ်ဳိးကုိသာ ကြက္ခ်စ္တတ္တဲ့ အကန္႔အသတ္ရွိတဲ့ ေမတၱာမ်ဳိး မဟုတ္ဘဲ သတၱ၀ါအားလုံးကုိ တစ္သားတည္းထားၿပီး ခ်စ္ႏုိင္တဲ့ အကန္႔အသတ္မဲ့ ေမတၱာမ်ဳိး ျဖစ္ပါတယ္။ ေမတၱာတရား ႏွစ္မ်ဳိးကုိ ခ်ိန္ခြင္မွာ တင္လုိက္ရင္ ဘုန္းေတာ္ႀကီးရဲ႕ ေမတၱာက စစ္သားေမတၱာထက္ အဆမတန္ အခ်ိန္စီးသြားမွာ ျဖစ္ပါတယ္။ ေမတၱာ အားေကာင္းလာၿပီဆုိရင္ ပညာလည္း အားေကာင္းလာတာ ျဖစ္ပါတယ္။ အထူးေျပာလုိတာက ပညာဆုိတာ ဗဟုသုတမ်ားတာကုိ ဆုိလုိတာ မဟုတ္ပါ။ ေမတၱာဆုိတာမွာလည္း သမီးရည္းစား၊ လင္မယားခ်စ္ စတာေတြေကာ ေမတၱာမဟုတ္ပါလားလုိ႔ဆုိရင္ အားနာပါးနာ ဟုတ္ပါတယ္လုိ႔ေတာ့ ေျပာပါရေစ။ အဲဒီေမတၱာက ျမန္မာစကားနဲ႔ဆုိ “ခ်စ္တယ္” လုိ႔ သုံးၾကတာ ျဖစ္တဲ့အတြက္ ေကာင္းပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ “အႀကဳိက္”နဲ႔ မွားတတ္တယ္။ “ခ်စ္တယ္”ဆုိတာ အၾကင္နာ၊ ေစတနာျခင္း ဆက္သြယ္မိတာပါ။ “ႀကဳိက္တယ္”ဆုိတာက ႐ုပ္ပစၥည္းကုိ သေဘာက်တာ၊ တပ္မက္တာ ျဖစ္ပါတယ္။ တစ္ခါတရံ “အႀကဳိက္”က ေမတၱာၿခဳံလႊာေလးနဲ႔ ပုံဖ်က္ၿပီး ေရာက္လာ တတ္ပါတယ္။

အထက္က စကားကုိ ျပန္ေကာက္ပါမယ္။ ေမတၱာ အားေကာင္းသူမွာ ပညာလည္း အားေကာင္းလာပါတယ္။ ပညာအားေကာင္းသူမွာ သတၱိလည္း ထက္ျမက္လာတတ္ပါတယ္။ သတၱိကုိ မုိက္႐ူးရဲဆုိတာနဲ႔ေတာ့ မေရာပါေစနဲ႔။ အေကာင္းနဲ႔အဆုိး ယွဥ္လာရင္ အေကာင္းဘက္က၊ တရားနဲ႔ မတရား ယွဥ္လာရင္ တရားတဲ့ဘက္က၊ အမွန္နဲ႔အမွား ယွဥ္လာရင္ အမွန္ဘက္က ျပတ္ျပတ္သားသား မေၾကာက္မရြံ႕ ရပ္တည္ႏုိင္တဲ့ သေဘာကုိ သတၱိလုိ႔ ဆုိရမွာပါ။ လက္နက္အင္အား၊ အာဏာပါ၀ါေတြနဲ႔ ဖိၿပီး အဆုိးကုိ အေကာင္း၊ အမွားကုိ အမွန္၊ မတရားကုိ တရားသည္ ထင္ေအာင္ လွည့္ဖ်ားလိမ္ညာမႈမ်ဳိးကုိ အေရခြံခြါၿပီး သိႏုိင္တဲ့ စြမ္းရည္မ်ဳိးကုိလည္း သတၱိတစ္မ်ဳိးလုိ႔ ဆုိႏုိင္မယ္ ထင္ပါတယ္။

ဒီေနရာမွာ ဘ၀ႏွစ္မ်ဳိး ဆက္စပ္မႈ ဆီေလွ်ာ္တဲ့အတြက္ ဇာတ္လမ္းတစ္ခု ထပ္ၿပီး တင္ျပလုိက္ပါဦးမယ္။ ဇာတ္လမ္းေခါင္းစီးက-

နတ္ရြာတံခါး

“နုိဘူရွီ”အမည္ရွိတဲ့ စစ္သားတစ္ဦး ဆရာေတာ္ “ဟာကူအင္” ထံ ေရာက္လာၿပီး ေမးခြန္းေမးခဲ့ပါတယ္။ ေမးခြန္းကေတာ့

“အရွင္ဘုရား နတ္ျပည္နတ္ရြာဆုိတာနဲ႔ ငရဲျပည္ဆုိတာ တကယ္ေတာ့ ရွိပါရဲ႕လား”တဲ့။ ဒီေတာ့ ဆရာေတာ္က စုံစမ္းတဲ့သေဘာနဲ႔ “မင္းက ဘာလဲ” လုိ႔ ေမးလုိက္ေတာ့ စစ္သားက “တပည့္ေတာ္ ဆာမူ႐ုိင္း ျဖစ္ပါတယ္ဘုရား”တဲ့။ “ေအာ္ .. မင္းက စစ္သားတစ္ေယာက္ပဲ”လုိ႔ ေျပာၿပီး ဆရာေတာ္ “ဟာကူအင္”က အံ့ၾသတဲ့ ပုံမ်ဳိးနဲ႔ ဆက္ၿပီး ေမးေျပာ ေျပာလုိက္တာက “ဒီလုိဆုိ မင္းအေစာင့္အေရွာက္အျဖစ္နဲ႔ ခစားေနရတဲ့သူက ဘယ္လုိလူမ်ဳိးလဲ၊ မင္းမ်က္ႏွာ ၾကည့္ရတာကေတာ့ သူေတာင္းစားနဲ႔ တူသလုိပဲ”တဲ့။ တမင္စိတ္ကုိ ဆြေပးလုိက္တာ ျဖစ္ပါတယ္။

ဒီေတာ့ ဆာမူ႐ုိင္းႀကီး စိတ္ေတြ တအားဆုိးလုိ႔ ဓား႐ုိးကုိ ဆုပ္ကုိင္ၿပီး ဓားအိမ္ကထုတ္ဖုိ႔ တစ္ဆဆ ျဖစ္ေနပါေတာ့တယ္။

ဆရာေတာ္ကလည္း မေၾကာက္မရြံ႕ ဆက္ေျပာလုိက္ပုံက “ေဟ့ေကာင္ေလး ငါ့ေခါင္းကုိ ျဖတ္မယ့္ မင္းဓားသြားကလည္း တုံးလြန္းမေနဘူးလား”ဆုိေတာ့ ဆာမူ႐ုိင္းႀကီး ဓားကုိ ဆြဲထုတ္လုိက္ပါတယ္။

ဒီအခ်ိန္မွာပဲ “ ေအး … မင္း ေသခ်ာျမင္ေအာင္ ၾကည့္၊ အဲဒါ မင္းအတြက္ ငရဲပဲ”လုိ႔ ဆရာေတာ္ ေျပာလုိက္အၿပီးမွာ ဆာမူ႐ုိင္းႀကီး အသိဥာဏ္၀င္ၿပီး နားလည္သြားပုံက “ ေအာ္ .. ငရဲဆုိတာ ဒါပါလား”တဲ့။ ေနာက္ေတာ့ သူ႔ဓားကုိ ဓားအိမ္ထဲ ျပန္သြင္းၿပီး ဆရာေတာ္ကုိ လက္အုပ္ခ်ီရင္း “တပည့္ေတာ္ နားလည္ပါၿပီဘုရား။ တပည့္ေတာ္ကုိ ခြင့္လြတ္ပါ”လုိ႔ ေလွ်ာက္လုိက္ေတာ့ ဆရာေတာ္က “ေအး .. အခုဆုိ မင္းအတြက္ နတ္ျပည္ပဲ”တဲ့။

ကမၻာေပၚရွိ “ဆာမူ႐ုိင္းအားလုံး လူသတ္လက္နက္ကုိ ေဘးမွာခ်ၿပီး နတ္ရြာစံမ်ား ျဖစ္ႏုိင္ၾကပါေစ”  …..။